นินทาตัวเอง
เรื่อง มันไม่ใช่ความรัก
ความรักในวัยหนุ่มสาวมีอยู่หลายปัยจัยที่ทำให้คนสองคนนั้นได้คบหาดูใจกัน เช่น ผู้ใหญ่แนะนำ เพื่อนแนะนำ จากเพื่อนกลายเป็นแฟน หรือเกิดจากความรู้สึกของเขาทั้งสองที่มีให้ต่อกัน แล้วความรักของฉันและเธอเกิดจากเราสองคนหรือเกิดจากใครกันแน่?
ในเวลาดึกของคืนวันหนึ่งในปี พ.ศ.2558 มีแชทๆหนึ่งทักมาหาฉัน แชทนั้นเป็นของผู้ชายใส่ชุดทหารเกณฑ์ เขาทักมาคุยกันฉัน เราคุยกันมาเรื่อยๆทุกวันๆ จนวันหนึ่ง(วันที่ฉันก็คิดไว้อยู่แล้ว ว่าต้องมีวันนี้) เขาก็ได้ขอฉันเป็นแฟน ฉันรีบตอบแบบไม่คิดว่า "ลองคบกันดูก็ได้" ตอนนั้นฉันพิมพ์ไปยิ้มไปเหมือนกับคนบ้า หัวใจก็เต้นแรงกว่าปรกติ ผู้ชายคนไม่ใช่ใครที่ไหนคนที่ฉันรู้จัก และรู้จักมานานแล้วด้วย
ฉันรู้จักเขาตั้งแต่ม.4 เขาอายุมากกว่าฉัน 2 ปี ฉันรู้จักเขาโดยเพื่อน เขาเป็นญาติของเพื่อนฉัน เราเจอกันครั้งแรกที่สหกรณ์บ้านโพนนาดีในวันที่ฝนตกปรอยๆ ฉันนั่งทำงานเขามานั่งเล่น แล้วเพื่อนตัวดีก็จับคู่ให้เรา พอเรายิ้มเขินหน่อยก็แซวกันใหญ่เลยทีนี้ ช่วงนั้นต้องเข้าบ้านโพนบ่อยซะด้วยสิเพราะมีงานเยอะ ที่จริงตอนนั้นก็เริ่มรู้สึกหวั่นไหวเหมือนกันนะ เวลาที่เพื่อนแซวหรือเวลาที่เขายิ้มให้
รอยยิ้มของเขาหวานมาก(ไม่รู้ว่าเป็นเพราะดูดกัญชามารึเปล่า555) เพื่อนบอกว่าเราสองคนเหมาะสมกัน(จริงหรอ) เพราะเป็นคนพูดน้อย ฉันว่านอกจากพูดน้อยแล้วอย่างอื่นนี้เราต่างกันลิบลับเลยนะ เขาทั้งกินเหล้าสูบยาเมาชาเที่ยวเตร่ ส่วนฉันเหล้าไม่กินบุหรี่ไม่สูบชาไม่ต้องดูดหัวเราะเองได้และชอบอยู่บ้าน หรือเพื่อนจะคิดว่าถ้าคบกับเราแล้วเขาจะเลิกทุกอย่าง แต่เวลาก็ล่วงเลยมาถึงม.6 ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับฉันและเธอ จนกระทั้งเขาทักแชทมาคุยด้วยในวันนั้น
เราสองคนตกลงคบกัน ฉันคิดว่าเขาน่าจะเลิกทุกอย่างที่เขาเคยทำเพราะเขาอยู่ในกรมทหารน่าจะคิดได้ แต่....แต่...แต่ไม่เป็นเช่นนั้น พอออกจากกรมก็เหมือนเดิม และฉันก็ปล่อยให้เขาไปอยู่กับสิ่งที่เขารักและขอให้เขาโชคดีมีสุขภาพร่างกายแข็งแรง จากนั้นเขาก็หายเข้ากลีบเมฆไปเลย
เราต้องแยกให้ออกว่า สิ่งที่เรามีให้กันนั้นมันเรียกว่า ความรัก จริงหรือเปล่า หรือเป็นแค่ความคิดของเราเองที่สมองสั่งการให้ทำหรือทำไปเพราะคำพูดของคนอื่น แต่แท้จริงแล้วใจของเรานั้นไม่ได้รู้สึกอะไรต่อกันเลย แต่ถ้าหากคิดที่จะจริงจังกับความรักก็ต้องปรับตัวเข้าหากันรับฟังซึ่งกันและกันหากทำเช่นนั้นไม่ได้ เส้นทางของเราก็ต้องเจอกับทางแยกแล้วเลือกเดินตามเส้นทางที่ตนเลือกเองและขอให้เขาโชคดีกับเส้นทางสายนั้น......
ความรักในวัยหนุ่มสาวมีอยู่หลายปัยจัยที่ทำให้คนสองคนนั้นได้คบหาดูใจกัน เช่น ผู้ใหญ่แนะนำ เพื่อนแนะนำ จากเพื่อนกลายเป็นแฟน หรือเกิดจากความรู้สึกของเขาทั้งสองที่มีให้ต่อกัน แล้วความรักของฉันและเธอเกิดจากเราสองคนหรือเกิดจากใครกันแน่?
ในเวลาดึกของคืนวันหนึ่งในปี พ.ศ.2558 มีแชทๆหนึ่งทักมาหาฉัน แชทนั้นเป็นของผู้ชายใส่ชุดทหารเกณฑ์ เขาทักมาคุยกันฉัน เราคุยกันมาเรื่อยๆทุกวันๆ จนวันหนึ่ง(วันที่ฉันก็คิดไว้อยู่แล้ว ว่าต้องมีวันนี้) เขาก็ได้ขอฉันเป็นแฟน ฉันรีบตอบแบบไม่คิดว่า "ลองคบกันดูก็ได้" ตอนนั้นฉันพิมพ์ไปยิ้มไปเหมือนกับคนบ้า หัวใจก็เต้นแรงกว่าปรกติ ผู้ชายคนไม่ใช่ใครที่ไหนคนที่ฉันรู้จัก และรู้จักมานานแล้วด้วย
ฉันรู้จักเขาตั้งแต่ม.4 เขาอายุมากกว่าฉัน 2 ปี ฉันรู้จักเขาโดยเพื่อน เขาเป็นญาติของเพื่อนฉัน เราเจอกันครั้งแรกที่สหกรณ์บ้านโพนนาดีในวันที่ฝนตกปรอยๆ ฉันนั่งทำงานเขามานั่งเล่น แล้วเพื่อนตัวดีก็จับคู่ให้เรา พอเรายิ้มเขินหน่อยก็แซวกันใหญ่เลยทีนี้ ช่วงนั้นต้องเข้าบ้านโพนบ่อยซะด้วยสิเพราะมีงานเยอะ ที่จริงตอนนั้นก็เริ่มรู้สึกหวั่นไหวเหมือนกันนะ เวลาที่เพื่อนแซวหรือเวลาที่เขายิ้มให้
รอยยิ้มของเขาหวานมาก(ไม่รู้ว่าเป็นเพราะดูดกัญชามารึเปล่า555) เพื่อนบอกว่าเราสองคนเหมาะสมกัน(จริงหรอ) เพราะเป็นคนพูดน้อย ฉันว่านอกจากพูดน้อยแล้วอย่างอื่นนี้เราต่างกันลิบลับเลยนะ เขาทั้งกินเหล้าสูบยาเมาชาเที่ยวเตร่ ส่วนฉันเหล้าไม่กินบุหรี่ไม่สูบชาไม่ต้องดูดหัวเราะเองได้และชอบอยู่บ้าน หรือเพื่อนจะคิดว่าถ้าคบกับเราแล้วเขาจะเลิกทุกอย่าง แต่เวลาก็ล่วงเลยมาถึงม.6 ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับฉันและเธอ จนกระทั้งเขาทักแชทมาคุยด้วยในวันนั้น
เราสองคนตกลงคบกัน ฉันคิดว่าเขาน่าจะเลิกทุกอย่างที่เขาเคยทำเพราะเขาอยู่ในกรมทหารน่าจะคิดได้ แต่....แต่...แต่ไม่เป็นเช่นนั้น พอออกจากกรมก็เหมือนเดิม และฉันก็ปล่อยให้เขาไปอยู่กับสิ่งที่เขารักและขอให้เขาโชคดีมีสุขภาพร่างกายแข็งแรง จากนั้นเขาก็หายเข้ากลีบเมฆไปเลย
เราต้องแยกให้ออกว่า สิ่งที่เรามีให้กันนั้นมันเรียกว่า ความรัก จริงหรือเปล่า หรือเป็นแค่ความคิดของเราเองที่สมองสั่งการให้ทำหรือทำไปเพราะคำพูดของคนอื่น แต่แท้จริงแล้วใจของเรานั้นไม่ได้รู้สึกอะไรต่อกันเลย แต่ถ้าหากคิดที่จะจริงจังกับความรักก็ต้องปรับตัวเข้าหากันรับฟังซึ่งกันและกันหากทำเช่นนั้นไม่ได้ เส้นทางของเราก็ต้องเจอกับทางแยกแล้วเลือกเดินตามเส้นทางที่ตนเลือกเองและขอให้เขาโชคดีกับเส้นทางสายนั้น......
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น