นวนิยายเรื่อง SAKARA : ข้ามจักรวาลมาหารัก ตอนที 10
นวนิยายเรื่อง SAKARA :
ข้ามจักรวาลมาหารัก
ตอนที่ 10 ซาการ่า
ดวงใจ รัตติยา
"จะกลับกันแล้วหรอ" เสียงทุ้มของผู้ชายชุดดำอีกคนดังมาจาพุ่มหญ้าด้านขวามือ พร้อมกับถือมืดปลายแหลมเดินตรงเข้ามาที่พวกเขาทั้ง 5 คน
"นายมาทำอะไรที่นี่ แล้วนายถือมีดมาทำไม" บอยถามด้วยความกลัว ว่าชายที่อยู่ตรงหน้าจะมาฆ่าหั่นศพพวกเขาแล้วทิ้งเอาไว้ในป่า
"อ่อ ถือมาหั่นเนื้อ เนื้อของมนุยษ์ต่างดาวไงละ อยากรู้นัก เนื้อมันจะเป็นสีอะไร" ชายหนุ่มชุดดำมองที่มีดปลายแหลมที่ถูกขัดมาเป็นเงาแววเวา พร้อมกับมองไปที่ซาการ่าอย่างเครียดแค้น มือของเขากำมืดเอาไว้แน่น
"นายบ้าไปแล้วหรอ" นัยนาเอาตัวไปบังให้ซาการ่าอยู่ด้านหลังของเธอ
"ผมมันบ้า บ้าเพราะรักคุณมากไงละ ถ้าไม่มีมันสักคน คุณก็ต้องรักผม" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเอามีดชี้ไปที่หน้าซาการ่า ทำให้ทุกคนตกใจอย่างมาก
"ถึงไม่มีซาการ่า นัยนาก็ไม่มีทางที่จะรักนายหรอก ถ้านัยนาจะรักนายมันคงจะรับรักนายตั้งแต่ปี 1แล้วละ เลิกบ้าสักทีเหอะ" ดวงดาวพูดเพื่อเตือนสติเผื่อว่าเขาจะสำนึกได้แต่ก็ไม่ได้ผล
"ถ้าฉันไม่ได้ ก็ไม่มีใครหน้าไหนได้นัยนาไปหรอก" เขายืนกร้านแข็งกร้าวเหมือนพร้อมที่จะจู้โจมเข้าหาซาการ่าได้ทกเมื่อ
"การฆ่าคนมันเป็นบาปนะวิชิต ใจเย็นๆ ใจร่มๆ คิดให้เยอะๆ ท่องเอาไว้ พุธโธๆ " พริมาที่ยืนนิ่งเงียบอยู่นานพยายามเอาธรรมมะเข้ามาเกี้ยวกล่อมวิชิต แต่ก็โดนวิชิตตอบกลับว่า "เธอคงจะเข้าในสัจจะธรรมของชีวิตดีแล้ว งั้นเธอตายก่อนไอ่้ซาการ่าไปเลยไหมละ" พร้อมกับเอาปลายแหมคมของมีดชี้ไปที่พริมาจนทำให้เธอกลัวจนตัวสั่นยิกๆไปหลบอยู่ที่หลังบอย
ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไป ดวงจันทาขึ้นมาแทนที่ ในป่าไม้มีเพียงแค่แสงจากดวงจันทร์และแสงไฟสลัวๆจากเสาไฟฟ้าที่เกาะกลางถนนที่สาดส่องเข้ามาเท่านั้น ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงช่วงหัวค่ำแต่ถนนสายนี้ก็ไร้ผู้คนสัญจร อาจเป็เพราะสภาพอากาศที่เย็นลง กำลังจะเข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว จึงไม่ค่อยที่จะมีใครออกมาเพ่นพ่าน
"ผมเป็นคนทำให้คุณไม่พอใจ คุณก็ฆ่าผมคนเดียวเถอะ อย่าเอาคนอื่นมาเกี่ยวข้องด้วยเลย" ซาการ่าเดินออกมาอยู่ข้างหน้าเพราะไม่อยากให้วิชิตทำร้ายคนอื่น เขาหายใจหอบเพราะถูกมัดไว้ที่โคนต้นมะขามทั้งวัน ทำให้ปวดแสบปวดร้อนไปตามร่างกายจากกานเผ่าไหม้ของแดด
"ฉันฆ่าแกแน่ไอ้ซาการ่า ไอ้มารหัวใจ" วิชิตพูดพร้อมกับกำบมีดไว้แน่นและวิ่งเข้าไปแทงที่อกด้านซ้ายของซาการ่าพร้อมทั้งบดขยี้อย่างเลือดเย็น
สายลมโชยเบาๆ กับสายน้ำค้างที่ร่วงลงมาจากท้องฟ้ายิ่งทำให้ร่างกายหนาวเหน็บ แสงสลัวๆ ภายใต้ความเงียบสงบของธรรมชาติยังมีเสียงกรีดร้องของหญิงสาวดังสั่นป่าไม้ มีเสียงคนร้องไห้ตามมา ร่างชองชายหนุ่มนัยตาสีแดงกำลังทิ้งร่างที่สูงโปร่งของเขาลงนอนกับพื้นหญ้าสีเขียวอ่อนอย่างช้าๆ ในภวังค์แห่งความเศร้า ยังมีเสียงหัวเราะอย่างสะใจของวิชิตฆาตรกรเลือดเย็นพร้อมกับตะโกนขึ้นว่า "โลกนี้ไม่ต้องการมึง"
"ฉันก็ไม่ต้องการนายเหมือนกัน ฉันไม่คิดเลยว่านายจะบ้าได้ขนาดนี้ นายมันโคตรเลยเลย" นัยนาที่นั่งประคองตัวซาการ่าอยู่พูดขึ้น มองไปที่วิชิตอย่างโกรธเกลียดเครียดแค้นใจ แต่วิชิตก็ไม่เ้สำนึกผิดอะไรเลย
ก่อนที่ลมหายใจเฮือกสุดท้ายของซาการ่าจะหมดลง เขาพูดกับนัยนาว่า "ผมดีใจที่ได้มาพบกับคุณ ถึงแม้มันจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ แต่มันทำให้หัวใจของผมได้เรียนรู้ที่จะรัก ผมรักคุณ นัยนา" และลมหายใจเฮือกสุดท้ายของเขาก็หมดลง ร่างกายของเขาเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง ต่อจากนี้คงไม่มีอีกแล้วชายหนุ่มนัยตาสีแดง แต่ก็จะเก็บภาพของเขาเอาไว้ในความทรงจำตลอดไป
ในป่าที่มืดสลัวได้ยินเพียงแค่เสียงร้องไห้ ร้องเรียกหาแต่ ซาการ่า กับเสียงหัวเราะสะใจของฆาตรกรดังเป็นระยะๆ พริมามองไปที่ท้องฟ้าทางทิศตะวันออกเห็นแสงสีทองส่องสว่างเลื่อนเข้ามาหาพวกเขาอย่างช้าๆ ใกล้เข้ามาทุกทีๆ ทำให้ทุกคนตื่นกลัวจะวิ่งหนีก็คงไม่ทันแล้ว
"ถ้าฉันไม่ได้ ก็ไม่มีใครหน้าไหนได้นัยนาไปหรอก" เขายืนกร้านแข็งกร้าวเหมือนพร้อมที่จะจู้โจมเข้าหาซาการ่าได้ทกเมื่อ
"การฆ่าคนมันเป็นบาปนะวิชิต ใจเย็นๆ ใจร่มๆ คิดให้เยอะๆ ท่องเอาไว้ พุธโธๆ " พริมาที่ยืนนิ่งเงียบอยู่นานพยายามเอาธรรมมะเข้ามาเกี้ยวกล่อมวิชิต แต่ก็โดนวิชิตตอบกลับว่า "เธอคงจะเข้าในสัจจะธรรมของชีวิตดีแล้ว งั้นเธอตายก่อนไอ่้ซาการ่าไปเลยไหมละ" พร้อมกับเอาปลายแหมคมของมีดชี้ไปที่พริมาจนทำให้เธอกลัวจนตัวสั่นยิกๆไปหลบอยู่ที่หลังบอย
ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไป ดวงจันทาขึ้นมาแทนที่ ในป่าไม้มีเพียงแค่แสงจากดวงจันทร์และแสงไฟสลัวๆจากเสาไฟฟ้าที่เกาะกลางถนนที่สาดส่องเข้ามาเท่านั้น ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงช่วงหัวค่ำแต่ถนนสายนี้ก็ไร้ผู้คนสัญจร อาจเป็เพราะสภาพอากาศที่เย็นลง กำลังจะเข้าสู่ฤดูหนาวแล้ว จึงไม่ค่อยที่จะมีใครออกมาเพ่นพ่าน
"ผมเป็นคนทำให้คุณไม่พอใจ คุณก็ฆ่าผมคนเดียวเถอะ อย่าเอาคนอื่นมาเกี่ยวข้องด้วยเลย" ซาการ่าเดินออกมาอยู่ข้างหน้าเพราะไม่อยากให้วิชิตทำร้ายคนอื่น เขาหายใจหอบเพราะถูกมัดไว้ที่โคนต้นมะขามทั้งวัน ทำให้ปวดแสบปวดร้อนไปตามร่างกายจากกานเผ่าไหม้ของแดด
"ฉันฆ่าแกแน่ไอ้ซาการ่า ไอ้มารหัวใจ" วิชิตพูดพร้อมกับกำบมีดไว้แน่นและวิ่งเข้าไปแทงที่อกด้านซ้ายของซาการ่าพร้อมทั้งบดขยี้อย่างเลือดเย็น
สายลมโชยเบาๆ กับสายน้ำค้างที่ร่วงลงมาจากท้องฟ้ายิ่งทำให้ร่างกายหนาวเหน็บ แสงสลัวๆ ภายใต้ความเงียบสงบของธรรมชาติยังมีเสียงกรีดร้องของหญิงสาวดังสั่นป่าไม้ มีเสียงคนร้องไห้ตามมา ร่างชองชายหนุ่มนัยตาสีแดงกำลังทิ้งร่างที่สูงโปร่งของเขาลงนอนกับพื้นหญ้าสีเขียวอ่อนอย่างช้าๆ ในภวังค์แห่งความเศร้า ยังมีเสียงหัวเราะอย่างสะใจของวิชิตฆาตรกรเลือดเย็นพร้อมกับตะโกนขึ้นว่า "โลกนี้ไม่ต้องการมึง"
"ฉันก็ไม่ต้องการนายเหมือนกัน ฉันไม่คิดเลยว่านายจะบ้าได้ขนาดนี้ นายมันโคตรเลยเลย" นัยนาที่นั่งประคองตัวซาการ่าอยู่พูดขึ้น มองไปที่วิชิตอย่างโกรธเกลียดเครียดแค้นใจ แต่วิชิตก็ไม่เ้สำนึกผิดอะไรเลย
ก่อนที่ลมหายใจเฮือกสุดท้ายของซาการ่าจะหมดลง เขาพูดกับนัยนาว่า "ผมดีใจที่ได้มาพบกับคุณ ถึงแม้มันจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ แต่มันทำให้หัวใจของผมได้เรียนรู้ที่จะรัก ผมรักคุณ นัยนา" และลมหายใจเฮือกสุดท้ายของเขาก็หมดลง ร่างกายของเขาเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง ต่อจากนี้คงไม่มีอีกแล้วชายหนุ่มนัยตาสีแดง แต่ก็จะเก็บภาพของเขาเอาไว้ในความทรงจำตลอดไป
ในป่าที่มืดสลัวได้ยินเพียงแค่เสียงร้องไห้ ร้องเรียกหาแต่ ซาการ่า กับเสียงหัวเราะสะใจของฆาตรกรดังเป็นระยะๆ พริมามองไปที่ท้องฟ้าทางทิศตะวันออกเห็นแสงสีทองส่องสว่างเลื่อนเข้ามาหาพวกเขาอย่างช้าๆ ใกล้เข้ามาทุกทีๆ ทำให้ทุกคนตื่นกลัวจะวิ่งหนีก็คงไม่ทันแล้ว
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น