นวนิยาย เรื่องSAKARA : ข้ามจักรวาลมาหารัก ตอนที่12

เรื่องSAKARA : ข้ามจักรวาลมาหารัก
ตอนที่12 ความจริง

ดวงใจ  รัตติยา

        "ฉันรู้ว่าพวกคุณรักซาการ่า พวกเราก็รักซาการ่าไม่ต่างจากพวกคุณ ไม่มีใครอยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นหรอก ถึงคุณฆ่าทุกคนไปซาการ่าก็ไม่ฟื้นกลับคืนมา คุณเลิกทำบาปเถอะนะ " นัยนาพยายามเตือนสติพ่อแม่ของซาการ่าด้วยน้ำตา

           "ในดวงดาวของพวกฉันไม่มีคำว่าบาปบุญเหมือนอย่างโลกมนุษย์หรอก บนดวงดาวของเรามีแต่การแก้แค้นเท่านั้น ถึงจะชดใช้ในสิ่งที่สูญเสียได้" แม่ของซาการ่ามองเพ่งตาไปที่นัยนาอย่างโกรธแค้น

          "ถ้าเธอรักซาการ่าจริง เธอคงไม่ปล่อยให้ซาการ่าต้องตายแบบนี้หรอก" พ่อของซาการ่าพูดเสียงแข็ง

           "ฉันเสียใจกับเรื่องราวทั้งหมด ฉันผิดเองแหละที่ปล่อยให้ซาการ่าต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว บนโลกที่เขาไม่คุ้นเคย แต่ฉันรักซาการ่านะ รักมากด้วย เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่ฉันรู้สึกตกหลุมรักตั้งแต่เจอกันครั้งแรก ฉันไม่เคยมีแฟนและไม่คิดว่าจะมีซะด้วยซ้ำ พอเจอเขาความคิดนั้นก็หายไป เหมือนมีอะไรบ้างอย่างจากตัวเขาที่ดึงดูดหัวใจของฉันให้พร่ำเพ้อคิดถึงไม่ว่าจะยามนอน หรือยามตื่น ถึงแม้เราจะได้อยู่ด้วยกันเพียงแค่ระยะเวลาสั้นๆ แต่ทุกวินาทีที่เราอยู่ด้วยกันมันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขซึ่งหาจากที่ไหนไม่ได้อีกแล้วในชีวิตนี้ ฉันจะเก็บเอาไว้ในความทรงจำตลอดไป ฉันรักคุณซาการ่า"นัยนาพูดแย้งพ่อของซาการ่า เธออธิบายถึงความรักที่เธอมีให้กับซาการ่า น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ น้ำตาก็ไหลลงอาบสองแก้มเป็นสายน้ำ พร้อมกับมองไปที่ร่างไร้วิญญาณของคนรัก มันบีบคั้นหัวใจเธอเหลือเกิน ผู้หญิงที่ไม่เคยมีความรัก เมื่อมีความรักกลับมีอุปสรรคอันใหญ่หลวงขว้างกั้น จนสุดท้ายความรักของเธอก็ต้องมาถึงจุดจบคือความตายมาพรากคนที่เธอรักไป และความตายก็กำลังจะมาเยือนตัวเธอด้วยเช่นกัน
        "งั้นเธอก็ตายตามลูกชายของฉันไปซะ" แม่ของซาการ่าพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย กำดาบแน่นง้างดาบขึ้นเหนือหัว นัยนาหลับตาปี้รอรับดาบที่จะฟันเขามา เธอกลัวจนตัวสั่น น้ำใสๆอุ่นๆก็ไหลลอดออกมาจากหว่างขา ตอนนี้เธอปลงทุกอย่างลงแล้วภาพในหัวของเธอตอนนี้คือหน้าพ่อแม่บุพการี
         แล้วดาบเหล็กสีแวววาว อันเย็นเฉียบก็กระทบกับหนังคอของเธอ เธอกรีดร้องเสียงดังด้วยความกลัวและสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากเตียงนอน เธอลุกนั่งหายใจหอบ เหงื่อไหลเต็มตัว "ฉันฝันไปหรอเนี่ย" เธอพูดกับตัวเอง จากนั้นก็มีเสียงเคาะประตูห้องอย่างดัง พร้องกับเสียงของผู้หญิงกับผู้ชายร้องตะโกนถามด้วยความห่วงใย "นัยนาเป็นอะไรรึเปล่า" "เธอเป็นอะไร นัยนา"
            "ฉันไม่เป็นไร" เธอตะโกนตอบกลับเพื่อนไป
            "ถ้าไม่เป็นอะไรก็ไปเรียนได้แล้ว สายมากแล้ว" เพื่อบอยตะโกนเรียกเธอด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย เธอรีบคว้านหาโทรศัพท์เพื่อที่จะดูเวลา ตอนนี้เวลา 08.50 น. เรียน 09.00 น. คงเข้าเรียนไม่ทันเป็นแน่ เธอจึงบอกเพื่อนให้ไปเรียนก่อน เธอจะตามไปทีหลัง
           ภายในห้องเรียนสีเหลี่ยม แอร์เย็นเฉียบ เหล่านักศึกษากำลังนั่งเรียนด้วยความสงบเธอเปิดประตูเข้าไป แต่เธอไม่คุ้นหน้ากับเพื่อนที่อยู่ในห้องเลย ทุกสายตามองมาที่เธอ เหมือนเป็นตัวประหลาด เธอเงยหน้ามองไปที่เลขห้องบนแผ่นป้ายสีน้ำเงิน ติดอยู่ตรงข้างบนขอบประตู จึงได้รู้ว่าเข้าห้องผิด เธอหน้าแดงก่ำ ยกมื้อขึ้นขอโทษ และเดินอออกมาจากห้องนั้นทันที เดินไปอีกห้องจึงเห็นเพื่อนๆนั่งเรียนกันอยู่แล้ว เธอเข้าเรียนเลสไปตั้ง 10 นาที ซึ่งปรกติแล้วเธอไม่เคยเข้าสายเลย อาจจะเป็นเพราะความฝันเมื่อคืนนี้ที่ทำให้ธอฝันไปจนเพลินจนทำให้ตื่นสาย
         
           เรื่องราวความรักกับชายต่างดาวเมื่อคืนนี้ก็เป็นแค่เรื่องในฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง แต่เธอจะพบกับเขาอีกครั้งเมื่อใจปรารถนา แล้วพบกันใหม่ ซาการ่าที่รัก.....