นวนิยาย เรื่อง SAKARA : ข้ามจักรวาลมาหารัก ตอนที่6

นวนิยาย เรื่อง SAKARA : ข้ามจักรวาลมาหารัก ตอนที่6
ตอน ทางเลือก

ดวงใจ รัตติยา

             เช้าวันรุ่งขึ้นหลัอกไปงจากที่เรียนหนังสือเสร็จแล้ว นัยนาวางแผนว่าจะพาซาการ่าออกไปข้างนอกสองคนเพื่อที่จะถามความจริงจากปากของชายหนุ่ม
             เธอขับรถพาซาการ่าไปให้อาหารปลาที่หลังวัดปทุมรังษี เขาแต่ตัวเหมือนกับเมืองไทยเป็นเมืองหนาวทั้งที่แสงแดดร้อนซะขนาดนี้
            แสงแดดยามเย็นสีแสดส่องสะท้อนกับพื้นสีเขียวเข้ม ปลามาคอยอยู่ริมสระเพื่อหวังจะได้กินอาหารจากผู้ใจบุญ ซาการ่ามองนัยนาที่กำลังโยนขนมปังให้ปลา แล้วยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว นัยนาหันไปเห็นพอดี เธอก็ทำคิ้วขนวดพร้อมกับถามว่า "ยิ้มอะไร" และหันไปโยขนมปังต่อโดยไม่รอให้ซาการ่าตอบ
            "คุณสวยจัง" ซาการ่าตอบพร้อมกับมองนัยนาอย่างไม่ละสายตา นัยนาหันมามองซาการ่าอีกครั้งแต่ครั้งนี้เธออมยิ้ม หน้าแดงแป๊ดเลย เธอไม่ตอบอะไร ซาการ่าจึงพูดต่อ "ผมไม่เคยเห็นผู้หญิงที่สวยขนาดนี้เลย"
             "นายก็พูดเกินไป" นัยนาอมยิ้ม
              "คุณสวยจริงๆ เป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์มาก คุณรู้ไหมผมตกหลุมรักคุณตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันเลยนะ" ซาการ่าเอื้อมมือไปจับมือนัยนา พร้อมกับพูดต่อว่า "คุณละรักผมไหม" นัยนาหน้าแดง หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ เธอไม่รู้ว่าจะตอบยังไง เพราะเธอยังเขินอยู่ จึงสะบัดมือซาการ่าออก แล้วเดินอมยิ้มไปที่รถ แต่ยังไม่ทันถึงรถ เธอก็สะดุดกิ่งไม้เกือบล้มแต่ซาการ่ามารับไว้ได้ทัน
               ตอนนี้หญสิงสาวได้ทอดร่างอยู่บนอ้อมแขนของชายหนุ่ม เมื่อตั้งสติได้เธอพยายามที่จะพลักตัวออกจากอ้อมแขน แต่ชายหนุ่มไม่ยอมปล่อย "คุณตอบคำถามผมมาก่อน คุณรักผมไหม" ดวงตาสีแดงพร้อมกับรอยยิ้มที่อยู่ตรงหน้าแสดงให้เห็นถึงความจริงใจที่มีให้เธอ นัยนาอ่ำอึ้งก่อนที่จะตอบว่า "เออ...เออ..รักก็ได้" เธอยิ้มเขินๆ พร้อมกับเบรินหน้าหนี "ปล่อยได้แล้ว" เธอพลักตัวออกจากซาการ่าและเดินไปที่รถโดยมีซาการ่าเดินตามหลัง ระหว่างทางกลับบ้านดุเหมือนว่าทั้งสองจะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กันมาตลอดทาง
               พอมาถึงห้องนัยนารีบเข้าห้องกระโดดลงบนเตียงนอนสีชมพู ในตอนนี้สำหรับนัยนาแล้วคงมองทุกอย่างเป็นสีชมพูไปหมด เธอนอนยิ้มคนเดียวเหมือนคนบ้า เธอลืมไปแล้วว่าที่พาซาการ่าออกไปข้างนอกวนนี้เพื่อจุดประสงค์อะไรและยังยังลืมเอาผ้าไปซักด้วย พอนึกได้ก็สี่ทุ่มแล้วเธอจึงรับลงเอาผ้าไปซัก
              ในคืนที่เริ่มหนาวแล้ว ในสนามหน้าก็มีซาการ่าที่กำลังกินน้ำค้างเพื่อรักษาอาการที่โดนอดดเผา ในขณะที่กำลังก้มกินน้ำค้างอยู่นั้น ก็มีมือหนึ่งยืนมาจับที่ไหล่ของเขา เขาคิดในใจว่าคงโดนจับได้แล้ว
              ซาการ่าค่อยๆหันไปมองข้างหลัง เขาแทบไม่อยากเชื่อสายตาว่าคนที่อยู่ข้างหลัง คือ ซาร่ากับซายา พ่อแม่ของเขาเอง แม่ของเขารีบโผเข้าไปกอดลูกด้วยความคิดถึง พร้อมกับถามไถ่เรื่องราวต่างๆ
              "เป็นไงบ้างลูก ลูกหนีพ่อกับแม่ทำไม กลับบ้านเรานะลูก" เธอพูดพร้อมกับร้องไห้
               "ผมสบายดีครับแม่ คนที่นี่น่ารักมากเลย" ซาการ่าพลักตัวออกมาแล้วพูดอย่างยิ้มแย้ม
                "แบบนี้หรอสบายของแก ดูผิวแกสิ แห้งดำขนาดนี้ยังเรียกว่าสบายอยู่หรอ" พ่อของซาการ่าพูดพร้อมกับมองที่แขนของซาการ่าที่ดำจากโดนแดด ซาการ่าลุกยนขึ้น พร้อมกับพูดเสียงแข็งว่า
              "ผมเป็นยังไงก็เรื่องของผม พ่อไม่ต้องสนใจหรอก" ซาการ่าตอบกลับ
               "กลับบ้านเราเถอะนะลูก " ซาร่าอ้อนวอนพร้อมสะอื้นไห้
               "ผมไม่กลับ ผมจะอยู่ที่นี่ ผมกลับไปพ่อก็ไล่ผมออกมาอยู่ดี" ซาการ่ายนยันเสียงแข็งมองไปที่พ่อของเขา
               "พ่อให้อภัยลูกแล้ว กลับดววงดาวSA23ของเรานะ" แม่พยายามอ้อนวอนต่อ
                "แม่กลับไปเถอะครับ" เขามองแม่พร้อมกับน้ำตาเริ่มจะไหลอออกมา
                "ใเมื่อมันไม่กลับก็ให้มันอยู่นี่แหละ" ซายาพดพร้อมกับไปดึงแขนซาร่าออกมาจากลูก
                "สักวันแกจะรู้ว่าไม่มีใครรักห่วงใยแกเท่าพ่อแม่หรอก" ซายาพูดพร้อมกับลอยขึ้นฟ้าไป
                 เมื่อพ่อแม่ไปลับสายตาแล้ว ซาการ่าก็ฟุบลงนั่งร้องไห้อยู่บนพื้นห้าสีเขียว 
                 ในวันนั้นเขาขอพ่อที่จะมาบนโลกมนุษย์แต่พ่อของเขาไม่อนุญาต เขาพยายามตื้อขอพ่อ จนพ่อได้เอ่ยปากไล่ ทำให้เขาน้อยใจหนีมาที่โลกมนุษย์จนถึงวันนี้