นวนิยาย เรื่อง SAKARA : ข้ามจักรวาลมาหารัก ตอนที่7

นวนิยาย เรื่อง SAKARA : ข้ามจักรวาลมาหารัก ตอนที่7

ตอน จากลา

ดวงใจ รัตติยา

        

                 ในยามราตรี  เมฆสีครึ้มสายหมอกที่ตกกระทบผิวหนังสีขาวของหนุ่มหล่อ เขาทรุดลงนั่งกับพื้นหญ้าสีเขียวแก่ซึ่งมีน้ำค้างเกาะอยู่ที่ปลายหญ้าเป็นละอองน้ำสีขาวใสบริสุทธิ์ เหมือนกับน้ำตาของชายหนุ่มที่ไหลรินเป็นสายออกมาจากตาสีแดงดวงนั้น เป็นน้ำตาแห่งความรัก ความอึดอัด ความน้อยใจ ความสับสนที่เกิดขึ้นภายในจิตใจ เขาไม่รู้ว่าจะต้องเอายังไงต่อกับชีวิตนี้  ภายใต้ความเงียบสงบยังคงมีเสียงสะอื้นไห้ของชายหนุ่มและเสียงเท้าที่เดินเข้ามาใกล้เขาขึ้นทุกที และมาหยุดที่หลังของเขา ยื่นมือขึ้นมาจับที่ไหล่ 

                    

                  ซาการ่ายังคงนั่งก้มหน้งลงพื้นเพื่อให้น้ำตาไหลตกลงไปที่พื้นหญ้าพร้อมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวกับเจ้าของมือที่จับไหล่นั้นว่า "ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่กลับ พ่อกับแม่ไม่ต้องมาง้อผม"

                  "นายไม่ใช่มนุษย์หรอ" น้ำเสียงของผู้หญิงคนนั้นสั่นเครือไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนที่พูดกำลังร้องไห้อยู่

                ซาการ่ารู้สึกคุ้นเคยกับเสียงนี้ เขารีบหันหน้าไปมองผู้หญิงคนนั้น เธอร้องไห้ สองแก้มนวลของหล่อนเปื้อนไปด้วยน้ำตา ดวงตาของเธอยังคงนองด้วยน้ำใสๆที่กำลังไหลรินออกมาป็นสาย เขาทำให้เธอเสียใจ ซาการ่ารีบลุกขึ้นยืน มองไปที่ใบหน้ากลมนวลของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า เขากำลังจะเอ่ยปากพูดแต่ก็ยังไม่ทันได้พูด นัยนาก็ชิงวิ่งกลับไปขึ้นห้องเสียก่อน เธอคงจะเสียใจมาก  เขารีบวิ่งตามหลังเธอไป เขาฉุดดึงมือเธอเอาไว้ได้ก่อนที่เธอจะเปิดประตูเข้าห้อง

               "ผมขอโทษ ผมว่าจะบอกคุณแต่......." ดวงตาสีแดงเป็นประกายมองไปที่หญิงสาวด้วยความรู้สึกผิดและจับมือเธอไว้แน่น เขาอ่ำอึ้งไปสักพัก นัยนาจึงพูดสวนขึ้น

               "แต่นายก็เลือกที่จะไม่บอกฉัน ทำไมนายไม่บอกฉันตั้งแต่แรกว่านายเป็นมนุษย์ต่างดาว นายโกหกว่าจำอะไรไม่ได้ ทั้งที่ก็รู้อยู่แก่ใจตัวเอง " เธอพูดเสียงดังเหมือนกำลังโกรธแต่ก้ร้องไห้น้ำตาไหลเหมือนกับสายฝนที่ตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย

                

                ในขณะนั้นดวงดาวกับบอยที่อยู่ห้องข้างกันกับนัยนาก็ออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ทั้งสองแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองกับสิ่งที่นัยนาพูด แต่หล่อนก็ไม่ใช่คนโกหกเพ้อเจ้อ ทั้งคู่ได้แต่อ้าปากค้าง

                  "ทุกคนเขารักและเป็นหวงนาย ช่วยกันหาวิธีช่วยเหลือเพื่อที่จะให้นายได้กลับบ้านไปหาครอบครัว แต่ความพยายามของพวกเราก็เท่ากับศูนย์ เพราะบ้านนายไม่ได้อยู่บนดาวดวงนี้หาไปก็เสียเวลาเปล่า นายกลับบ้านของนายไปเถอะ" นัยนาพูดดวงความเสียใจและน้อยใจ เธอร้องไห้หนักกว่าเดิม พร้อมกับสะบัดมือของซาการ่าออกไป

                 "ใจเย็นๆ นะ ฉันว่าให้ซาการ่าก็คงมีเหุผลของเขาแหละ" ดวงดาวที่ยืนอยู่ข้างนัยนาเข้ามาพูดปลอบโยนเพื่อให้เธอใจเย็นขึ้นพร้อมกับเอามือจับแขนของนัยนาเอาไว้แน่เป็นการขอร้องอ้อนวอน

                  "เหตุผลของคนเห็นแก่ตัวนะสิ ไม่เคยคิดถึงความรู้สึกของคนอื่นที่มีให้แก่เขา ไปถอะ นายจะไปไหนก็ไป ที่นี่คงไม่ใช่ที่ที่เหมาะกับนาย" นัยนาพยายามกลั้นน้ำตาไม่ไหล พูดเสียงแข็งเหมือนจะตัดเยื่อใยจากชายหนุ่ม

                  บอยที่ยืนดูอยู่นานจึงพูดขอความอ้อนวอนจากนัยนาว่า "ซาการ่าเป็นเพื่อนของพวกเรา เขาไม่มีใครแล้ว ให้เขาอยู่กัพวกเราก่อน ส่วนเรื่องที่เขาจะกลับดาวของเขานั้นให้เขาตัดสินใจเอง เธออย่าไล่เพื่อนของพวกเราเลยนะ"

                   "ไม่เป็นไรหรอกครับ ในเมื่อเธอไม่ให้ผมอยู่ ผมก็จะไป ขอบคุณสำหรับทุกๆอย่างที่ทำเพื่อผม ขอบคุณทุกคนมากนะที่เห็นผมเป็นเพื่อน" ซาการ่าซึ่งยืนเงียบอยู่นานก็พูดขึ้นมา พร้อมกับเดินไปหานัยนาที่ยืนอยู่ตรงหน้า ใช้สองมือของเขาจับมือน้อยของหญิงสาวและพูดว่า "ขอบคุณความรุ้สึกดีๆที่มีให้ผม ผมรักคุณนะ หวังว่าคุณก็ยังคงจะเหลือความรักให้ผมบ้าง ผมจะไม่มีวันลืมคุณ ลาก่อนที่รัก" ชายหนุ่มค่อยๆวางมือหญิงสาวลง ยิ้มให้กับเธอถึงจะไม่ได้รับยิ้มตอบกลับมาก็ตาม  เขาค่อยๆหันหลังให้กับเธอและเดินจากไปอย่างช้าๆ ถึงแม้ว่าในใจของเขาจะไม่อยากจากเธอไปแต่เมื่อเธอต้องการแบบนั้น เขาก็จะยอมเดินถอยออกมาแม้จะเจ็บปวด ทุกข์ ทรมานใจเพียงใดก็ตาม

                   บรรยากาศตอนนี้ช่างอึดอัดเหลือเกินถึงแม้จะอยู่ในที่โล่งมีลมพัดผ่าน มีเสียงจิ้งหรีดหรีดร้องระงม อากาศเย็นยะเยือกจับใจ ข้างในร่างกายกลับร้อนระอุทุกข์ ทรมานใจ มีแค่เพียงน้ำตาที่ไหลออกมาบ่งบอกถึงความเสียใจของเธอ
                   เธอเดินกลับเข้าห้องไป ทรุดลงที่นอนอย่างไร้เรี่ยวแรง ที่ปอกหมอนเต็มไปด้วนคราบน้ำตา เสียงสะอื้นของหญิงสาวที่อยู่ในห้องสี่เหลี่ยมทำให้เพื่อนทั้งสองที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องรู้สึกเป็นห่วงและเศร้าไปตามๆกันทั้งสองจึงแยกย้ายไปนอนเพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นไปเรียนแต่เช้า ยิ่งดึกยิ่งหนาว ยิ่งหนาวก็ยิ่งทำให้เศร้า คนเราชีวิตหนึ่งที่เกิดมาต้องเจอกับความทุกข์และความสุขปะปนกันไป จงเรียนรู้ที่จะอยู่กับมันเหมือนอย่างนัยนา เธอร้องไห้จนเผลอหลับไปในห้วงคำนึงแห่งความเศร้า