นวนิยายเรื่อง SAKARA : ข้ามจักรวาลมาหารัก ตอนที 8
SAKARA : ข้ามจักรวาลมาหารัก
ตอนที่ 8 กลับมาเถิดรัก
ในห้องเรียนสี่เหลี่ยม พื้นกระเบื้องสีขาว นักศึกษามานั่งรออาจารย์ตั้งแต่ 09.00 น. จนกระทั่งป่านนี้ ก็ยังไม่เห็นวี่แวว เลยเวลาเรียนไปเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว เพื่อนๆคุยปรึกษาหารือกัน จนหมดเรื่องที่จะคุยกันแล้ว ทุกคนก็เงียบลง นัยนาซึ่งนั่งเงียบอยู่แล้วตั้งแต่เข้าห้องมาก็ยังคงเงียบต่อไป เธอนั่งอยู่ที่มุมห้อง ไม่พูดจาพาทีกับใคร ดวงตาของเธอบวมคงเป็นเพราะเรื่องเมื่อคืนนี้แน่เลยที่ทำให้ธอต้องเป็นแบบนี้ เพื่อนสนิทอย่างบอย ดวงดาวและพริมาก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปปลอบใจเพราะพวกเขารู้อยู่แล้วว่า ถ้าหากมีคนมาพูดซึ้งกับเธอ เธออาจจะปล่อยน้ำตาออกมาอีกแน่นอน จึงทำได้แค่นั่งมองดูเธออยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ
"วันนี้อาจารย์ออกนิเทศก์รุ่นพี่ กลับบ้านได้"หัวหน้าห้องรีบวิ่งมาแจ้งข่าวดีให้กับสมาชิกในห้อง ทุกคนโห่ร้องขึ้นด้วยความดีใจ แต่นัยนาก็คงนั่งเหม่อลอยครุ่นคิดอยู่คนเดียวที่มุมห้องไม่ได้รู้สึกดีใจกับเรื่องที่หัวหน้ารีบวิ่งมาบอกเลยสักนิดและดูเหมือนเธอจะไม่ได้ยิน ไม่ได้สนใจซะด้วยซ้ำว่าเพื่อนทำอะไรอยู่ ในขณะที่ทุกคนกำลังแยกย้ายกันกลับหอพัก วิชิตก็เดินลากเก้าอี้เข้าไปนั่งข้างๆ นัยนา
"ผมบอกแล้วไงว่ามันไม่ใช่มนุษย์ คุณก็ไม่เชื่อผม" วิชิตพูดให้นัยนา นัยนาทำหน้าตกใจพร้อมมองไปที่เพื่อนสนิททั้ง 3 คนที่นั่งอยู่ข้างหลังและมองไปที่วิชิตด้วยความแปลกใจ พร้อมกับถามขึ้นว่า "นายรู้" นัยนากำลังรอฟังคำตอบกับวิชิตอย่างจดจ่อ "แน่นอน ผมรู้ทุกอย่าง ไม่ใช่คุณคนเดียวที่เห็นมันคุยกับพ่อแม่ตัวประหลาดของมัน ผมก็เห็นเหมือนกัน เห็นด้วยความบังเอิญ ผมว่าจะเอางานไปถามคุณแต่เห็นสัปหลาดซะก่อน" วิชิตอธิบายพร้อมกับเบ๋ปากอย่างสะใจและพูดต่อขึ้นว่า "คุณคิดถูกแล้วที่ไล่มันไป ตัวประหลาดอย่างมันคงอยู่บนโลกมนุษย์ได้อีกไม่นานหรอก" วิชิตพูดอย่างสะใจ พร้อมกับเอื้อมมือจะไปจับมือของนัยนา แต่นัยนาลุกขึ้นเสียก่อนจึงไม่ทันได้จับ ทำให้วิชิตหน้าเหวอเลยทีเดียว แล้วเพื่อนรักทั้ง 3 ของนัยนาก็ลุกขึ้นตามนัยนาไปพร้อมกับยิ้มอ่อนให้วิชิต ให้วิชิตอารมณ์เสีย
นัยนามาถึงห้องก็ร้องไห้รู้สึกผิดที่ไล่ซาการ่าไป แต่ก็ไม่รู้ว่าจะไปหาเขาที่ไหน พอนึกถึงเรื่องผิวของเขาที่แพ้แสงแดดมันต้องแห้งกร้านแสบร้อนมากแน่ๆเมื่อเขาโดนแดดยิ่งทำให้รู้สึกผิดร้องไห้หนักกว่าเดิม
เธอพยายามตั้งสติเปิดคอมหาข้อมูลต่างๆนาๆเพื่อที่จะช่วยคนที่เธอรักให้ได้ แต่ก็ไม่มีประโยชน์ ไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับมนุษย์ต่างดาว ไม่มีวิธีที่จะช่วยเขา เธอฟุบลงกับโต๊ะหน้าจอคอมยังคงเปิดค้างไว้ คงหมดหนทางที่จะช่วยเหลือให้เขาอยู่กับเธอบนโลกใบนี้ได้
ดวงอาทิตย์ยามเที่ยงวันแผดเผ่าหญ้าให้เหี่ยวเฉา แผดเผ่าจิตใจของนัยนาให้ร้อนระอุ ทุกข์ กังวลใจ เธอพยายามตั้งสติคิดวิธีช่วยซาการ่าอีกครั้ง ในตอนนี้เธอคงทำได้เพียงแค่ต้องออกตามหาซาการ่าให้พบแล้วพาเขากลับมาอย่างปลอดภัย ส่วนเรื่องอื่นคงต้องปล่อยให้เป็นเรื่องอนาคตที่ใครก็ไม่สามารถที่จะคาดเดาได้
ตอนที่ 8 กลับมาเถิดรัก
ดวงใจ รัตติยา
ในห้องเรียนสี่เหลี่ยม พื้นกระเบื้องสีขาว นักศึกษามานั่งรออาจารย์ตั้งแต่ 09.00 น. จนกระทั่งป่านนี้ ก็ยังไม่เห็นวี่แวว เลยเวลาเรียนไปเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว เพื่อนๆคุยปรึกษาหารือกัน จนหมดเรื่องที่จะคุยกันแล้ว ทุกคนก็เงียบลง นัยนาซึ่งนั่งเงียบอยู่แล้วตั้งแต่เข้าห้องมาก็ยังคงเงียบต่อไป เธอนั่งอยู่ที่มุมห้อง ไม่พูดจาพาทีกับใคร ดวงตาของเธอบวมคงเป็นเพราะเรื่องเมื่อคืนนี้แน่เลยที่ทำให้ธอต้องเป็นแบบนี้ เพื่อนสนิทอย่างบอย ดวงดาวและพริมาก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปปลอบใจเพราะพวกเขารู้อยู่แล้วว่า ถ้าหากมีคนมาพูดซึ้งกับเธอ เธออาจจะปล่อยน้ำตาออกมาอีกแน่นอน จึงทำได้แค่นั่งมองดูเธออยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ
"วันนี้อาจารย์ออกนิเทศก์รุ่นพี่ กลับบ้านได้"หัวหน้าห้องรีบวิ่งมาแจ้งข่าวดีให้กับสมาชิกในห้อง ทุกคนโห่ร้องขึ้นด้วยความดีใจ แต่นัยนาก็คงนั่งเหม่อลอยครุ่นคิดอยู่คนเดียวที่มุมห้องไม่ได้รู้สึกดีใจกับเรื่องที่หัวหน้ารีบวิ่งมาบอกเลยสักนิดและดูเหมือนเธอจะไม่ได้ยิน ไม่ได้สนใจซะด้วยซ้ำว่าเพื่อนทำอะไรอยู่ ในขณะที่ทุกคนกำลังแยกย้ายกันกลับหอพัก วิชิตก็เดินลากเก้าอี้เข้าไปนั่งข้างๆ นัยนา
"ผมบอกแล้วไงว่ามันไม่ใช่มนุษย์ คุณก็ไม่เชื่อผม" วิชิตพูดให้นัยนา นัยนาทำหน้าตกใจพร้อมมองไปที่เพื่อนสนิททั้ง 3 คนที่นั่งอยู่ข้างหลังและมองไปที่วิชิตด้วยความแปลกใจ พร้อมกับถามขึ้นว่า "นายรู้" นัยนากำลังรอฟังคำตอบกับวิชิตอย่างจดจ่อ "แน่นอน ผมรู้ทุกอย่าง ไม่ใช่คุณคนเดียวที่เห็นมันคุยกับพ่อแม่ตัวประหลาดของมัน ผมก็เห็นเหมือนกัน เห็นด้วยความบังเอิญ ผมว่าจะเอางานไปถามคุณแต่เห็นสัปหลาดซะก่อน" วิชิตอธิบายพร้อมกับเบ๋ปากอย่างสะใจและพูดต่อขึ้นว่า "คุณคิดถูกแล้วที่ไล่มันไป ตัวประหลาดอย่างมันคงอยู่บนโลกมนุษย์ได้อีกไม่นานหรอก" วิชิตพูดอย่างสะใจ พร้อมกับเอื้อมมือจะไปจับมือของนัยนา แต่นัยนาลุกขึ้นเสียก่อนจึงไม่ทันได้จับ ทำให้วิชิตหน้าเหวอเลยทีเดียว แล้วเพื่อนรักทั้ง 3 ของนัยนาก็ลุกขึ้นตามนัยนาไปพร้อมกับยิ้มอ่อนให้วิชิต ให้วิชิตอารมณ์เสีย
นัยนามาถึงห้องก็ร้องไห้รู้สึกผิดที่ไล่ซาการ่าไป แต่ก็ไม่รู้ว่าจะไปหาเขาที่ไหน พอนึกถึงเรื่องผิวของเขาที่แพ้แสงแดดมันต้องแห้งกร้านแสบร้อนมากแน่ๆเมื่อเขาโดนแดดยิ่งทำให้รู้สึกผิดร้องไห้หนักกว่าเดิม
เธอพยายามตั้งสติเปิดคอมหาข้อมูลต่างๆนาๆเพื่อที่จะช่วยคนที่เธอรักให้ได้ แต่ก็ไม่มีประโยชน์ ไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับมนุษย์ต่างดาว ไม่มีวิธีที่จะช่วยเขา เธอฟุบลงกับโต๊ะหน้าจอคอมยังคงเปิดค้างไว้ คงหมดหนทางที่จะช่วยเหลือให้เขาอยู่กับเธอบนโลกใบนี้ได้
ดวงอาทิตย์ยามเที่ยงวันแผดเผ่าหญ้าให้เหี่ยวเฉา แผดเผ่าจิตใจของนัยนาให้ร้อนระอุ ทุกข์ กังวลใจ เธอพยายามตั้งสติคิดวิธีช่วยซาการ่าอีกครั้ง ในตอนนี้เธอคงทำได้เพียงแค่ต้องออกตามหาซาการ่าให้พบแล้วพาเขากลับมาอย่างปลอดภัย ส่วนเรื่องอื่นคงต้องปล่อยให้เป็นเรื่องอนาคตที่ใครก็ไม่สามารถที่จะคาดเดาได้
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น